Tussen top en basis

Door: Tom van Doormaal

Als ik het propaganda materiaal voor de komende verkiezingen door kijk, lees ik:

‘Een campagne die onze strijdbaarheid zichtbaar moet maken op tv, radio, sociale media, en in de kranten. Lokaal, regionaal en nationaal’. 

‘Een kans om Nederland een andere richting in te sturen. Een richting die sociaal, duurzaam, en eerlijk is. Waarin we naast elkaar gaan staan, in plaats van tegenover elkaar’. 

Je vraagt je af wie hier wordt toegesproken; partijgenoten vermoedelijk, niet potentiële stemmers. Maar wat bieden we hen? “Sociaal, duurzaam, eerlijk…”Mag ik het een beetje schraal noemen, deze slagwoorden, hoe nuttig ook. Een actueel probleem lijkt mij het handelen van het bestuurssysteem, de crisissen waar we mee te maken hebben. Daarover lees ik weinig.

Dat is de rationele inhoud, die ik mis.. De emotionele kant is het sociale sentiment dat onze verzorgingsstaat tot stand bracht. Het gevoel overheerst bij mij dat de partij der sociaaldemocraten vooral met zichzelf bezig is. Dat is niet om goede lokale partijvrienden te bekritiseren, vermoedelijk hebben ze ook vaak dat gevoel. Waar is onze emotionele verbinding?

Selectie van politieke leiders

Moet ik me, als witte ‘zeven vinkjes’ hetero met goede opleiding en een loopbaan in de Randstad, geen illusie maken over een vooraanstaande positie in de partij? Die heb ik niet, want ik ben bejaard, maar misschien ligt het toch anders.

Advertentie

Actieve oude man

Door: Tom van Doormaal

Omdat ik begaan ben met de publieke zaak, vind ik soms dat ik moet zeggen wat ik denk. Dat is recht doen aan het voorgeschreven rationele en democratische toetsen van onze beslissingen. Wij argumenteren en wegen de kracht van argumenten in ons politieke proces, om daarna te beslissen.

Het voorgaande lijkt een overbodig cliché, maar ik geef maar eens twee voorbeelden: het eerste gaat over een brief van mij aan BZK, het tweede over een mail aan de PvdA. De verschillen zijn opmerkelijk. Het eerste voldoet niet aan normen van elementair fatsoen, terwijl onze partij tenminste zijn best doet iets te leren.

Witte magie in het wonen

Mijn brief aan BZK was gericht aan Hugo de Jonge. Mijn probleem was de “witte magie”: de minister wil 900.000 woningen bouwen, maar mist de greep op de marktprocessen die dat moeten realiseren. Daarbij komt dat het stikstof beleid en de jurisprudentie de woningbouw verder vertragen en bemoeilijken.

Politieke taalkunde

Door: Tom van Doormaal

Als gewoon partijlid vind je wel eens wat. ’Voor een goed verhaal gaat de wereld plat’, zeg ik al een halve eeuw. Maar dat verhaal moet wel een willig oor bereiken.

Je zoekt dus naar een adres, maar in de lawaaiige stroom van partijberichten ontbreekt elke mogelijkheid van contact. Het lijkt wel een telecomprovider, waar je ook met een zoeklicht moet schijnen voordat je tussen de commercials een levende intelligentie treft.

Hoe zat het ook al weer? De nieuwe voorzitter wilde toch een partij van leden, die actief mee doen en de ideeën voor de PvdA toetsen, vertroetelen en verder brengen?

Uiteindelijk vond ik een app-adres in het partijbureau, maar dat werd kennelijk niet gelezen. Collega Ruud Koole schrijft in S&D dat commissies van “vooraanstaande” partijgenoten heel andere dingen voorstelden, dan ik zou denken: een centraal georganiseerde campagne organisatie, terwijl ik een politieke vereniging met inhoud en actieve leden zoek.

Wie leidt de PvdA?

Door: Tom van Doormaal

Het moet toch maar: heeft er nog iemand de leiding?
De vraag komt op, nu mijn afdeling braaf een schrijven rond stuurt, wie op de lijst wil voor de volgende verkiezingen. Ik dacht: ik? Maar voor wat voor politieke partij ben ik eigenlijk?
De meesten van ons zagen een verpletterende nederlaag wel aankomen, de top van de PvdA niet of niet in die mate. Dus ik begrijp dat ze een bescheiden opstelling kiezen en ruimte maken voor anderen. Dat is prima.
Tegelijk, de electorale mokerslag is uitgedeeld en de simpele vraag is, wat nu?

Linksom heeft een avondje georganiseerd in het nieuwe, verstopte partijbureau in Amsterdam, waar Adri Duivesteijn een inleiding hield. Het leverde mij een inspirerend contact met Daan Sanders, oud wethouder en leeftijdgenoot. Wij bogen ons uren over de vraag wat de reden is om nog te geloven in de sociaaldemocratie.
Er was ook een initiatief van de WBS, die Paul Depla had ingehuurd, om in het land meningen van partijgenoten te vernemen. Het klinkt wat afstandelijk, maar zo kwam de mail over: haastig, vier bijeenkomsten, op nog nader te melden locaties, met een diffuse agenda. Misschien liggen boeiende verslagen ter tafel, misschien was de inspiratie groot.
Maar ik hoor helemaal niets.