
Door: Louis Plas
Bestaanszekerheid behoort tot de kernbegrippen van de PvdA. Maar zoals dat met wel meer termen gebeurt, onder eenzelfde vlag kan veel verschillends schuilgaan. Een kernverschil over zekerheid is: komt er vooral zekerheid door het bieden van kansen? Of staat het bieden van sociale bescherming veel meer voorop? Een andere vraag is: wie heeft er recht op die zekerheid? En moeten er tegenover rechten bij zekerheid ook plichten staan?
Er groeide een praktijk, bijvoorbeeld in de Participatiewet, bij Sociale Werkplaatsen en bij het UWV, op basis van wetgeving, met als gevolg kansen vooral op papier, vermindering van eerder bestaande bescherming, en met plichten tegenover rechten.
Het Toeslagen Schandaal bracht vervolgens een leerproces op gang. Overmatige controle ondermijnt de beoogde zekerheid. Is dus contraproductief. Mensen die zich moeten verantwoorden voelen zich juist meer onzeker. Dat begrepen we nu beter. De PvdA dacht ook lang: geen vangnet maar een trampoline. Prikkels bieden de mensen kansen. Maar we lieten mensen daarbij niet de nodige rust. Te veel iets moeten maakt mensen juist ongelukkig.
Intussen ging de bijstand stap voor stap qua niveau achteruit als uitkering. Sommige gemeenten sprongen bij, de wet maakt dat beperkt ook mogelijk, andere niet. Het bracht de sociale ongelijkheid meer zichtbaar terug. Nu is steeds breder het gevoel ontstaan, dat die grotere materiële ongelijkheid te ver is doorgeschoten. Ook vanwege een toenemende economische onzekerheid onder de middenklassen. Sommigen zien de bui al hangen.
Lees verder
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.